Często od osób interesujących się jamnikami padają pytania, jaka jest różnica między jamnikiem długowłosym króliczym i miniaturowym. Są też tacy, którzy kupując szczenię chcą mieć pewność, że wyrośnie z niego jamnik długowłosy króliczy i dziwią się, że hodowca nie chce im dać na to gwarancji. Takim nabywcom wydaje się, że „rasa to rasa”. Tymczasem nie jest to takie proste: w jednym miocie mogą rodzić się maluchy, z których część wyrośnie na jamniki królicze, a część będzie „miniaturami”. Doświadczeni hodowcy potrafią określić, że dane szczenię zapowiada się na „królika”, ale rzadko odważą się zagwarantować to na 100 procent.

Pamiętam, jak kupowałam swoją pierwszą jamniczkę długowłosą... To było dość dawno. Wszyscy poszukiwali wtedy piesków. Nikt nie chciał suczki, żeby nie mieć z nią „kłopotów”. Bano się głównie cieczki, bo suczka wtedy „brudzi”, a na spacerze trzeba ciągle odganiać kawalerów. Później obserwowałam wysiłek, jaki wkładano, by obalić ten stereotyp. Padały argumenty, że suczka jest bardziej przywiązana do właściciela, lubi pieszczoty, a piesek woli walczyć z innymi samcami lub uganiać się za „pannami” niż być głaskanym. No i jeszcze podobno miał wydzielać nieprzyjemny zapach.

U jamników długowłosych (ale też tych o innej odmianie włosa) króliczych i miniaturowych pielęgnacja zębów, a także ich obserwacja jest szczególnie ważna, i to już od najwcześniejszego okresu. Szczenię powinno mieć 28 zębów mlecznych: po sześć siekaczy i po dwa kły w szczęce i żuchwie oraz po sześć przedtrzonowców. W mlecznym uzębieniu nie ma pierwszych przedtrzonowców (oznaczanych jako P1) oraz trzonowców. Warto wiedzieć, że wymiana zębów mlecznych na stałe u jamników króliczych i miniaturowych następuje później niż u jamników standardowych (a także innych psów większych ras).

Do napisania tego tekstu zmobilizował mnie wywiad, którego niedawno udzieliłam w radio Polska Live! (można go obejrzeć w aktualnościach z 27 listopada 2015 r.). Miałam tam zaledwie kilka minut na opowiedzenie, jakim psem jest jamnik długowłosy i jakim osobom można polecić tę rasę. Nie zdołałam wyczerpać tego tematu i postanowiłam rozwinąć go na stronie lizusmaksimus.pl. Od prawie dziesięciu lat jestem wystawcą oraz hodowcą, a od trzydziestu pięciu lat – miłośniczką jamników długowłosych, głównie króliczych i miniaturowych, i wciąż odkrywam tę rasę.

Zdecydowanie tak. Przekonałam się o tym na własnej skórze. Kiedy przywiozłam do domu malutką Aluzję, zaczęłam interesować się możliwością zapisania jej do psiego przedszkola. Trafiła tam po zakończeniu wszystkich szczepień. Widok szczeniaczka jamnika długowłosego króliczego wśród owczarków niemieckich, rottweilerów i labradorów wywoływał niemałą sensację – tym większą, że kruszynka, której nie było widać wśród traw, należała do najpilniejszych uczennic. Po skończeniu psiego przedszkola zapisałam ją jeszcze na kurs PT (Pies Towarzyszący). Dziś, kiedy sama jestem psychologiem zwierząt, wiem, że intuicyjnie działałam dobrze. O tym, jak słuszna to była decyzja, przekonuję się każdego dnia.